Als zwangere kom je terecht in een griezelige wereld. Die van De Vrouw. Ik heb niet enorm veel met vrouwen, ondanks dat ik er zelf eentje ben. Een kerel wil ik mezelf ook niet noemen, maar een meisjemeisje al helemaal niet. Ik zit liever met een pot bier in mijn hand naar een mooie sportwedstrijd te kijken, dan dat ik een high tea met vriendinnen zou moeten doorstaan. Winkelen doe ik alleen als het echt noodzakelijk is (en dan nog zit ik liever bij het pashokje te wachten tot mijn vriend klaar is), van Vijftig tinten grijs heb ik alleen vaag gehoord en de weinige keren dat ik nette laarzen en een rokje draag, verlang ik hevig naar mijn gympen en spijkerbroek. Van de LINDA heb ik nog nooit een letter gelezen, ik ken alleen Ludo van Goede Tijden, Slechte Tijden, cocktails vind ik smerig en ik weet niks over de laatste mode en make-uptrends.

Het is best een vreemde gewaarwording om dan als zwangere ongevraagd geconfronteerd te worden met de Wereld van de Vrouw. Allereerst is daar de verloskundige. Ik besef dat ze redelijk belangrijk is, en dat ze daarom veel vragen stelt en allerhande informatie geeft over voeding en onderzoeken tijdens de zwangerschap. Maar onzin uitkramen, hoort dat ook tot haar takenpakket? “Wat ont-zet-tend heerlijk om je nu zwanger te zien!”, zei ze tijdens mijn eerste bezoek aan haar. Ik moest even nadenken. Ken ik haar? Word ik overvallen door een aanval van acute zwangerschapsdementie? Nee, ik weet toch tamelijk zeker dat ik haar nooit eerder heb gezien. En toch vindt ze het “ontzettend heerlijk” om mij nu zwanger te zien.

Bizar.

En hoezo “heerlijk” trouwens? Wat is er heerlijk aan iemand voor de eerste keer zien? Een echte Argentijnse steak met chimichurri en een goede Malbec is heerlijk, een zwangere vrouw zien niet. Moet deze vrouw mij gaan begeleiden tijdens de bevalling?

“Wat lig je heerlijk te puffen, meid!”

Zo’n beetje mijn complete omgeving is inmiddels op de hoogte van het leven dat zich binnen in mij aan het ontwikkelen is tot een supercool kind, en ik bereid me alvast voor op allerlei goedbedoelde doch ongevraagde adviezen. En clichés die me nu al om de oren vliegen. Altijd uitgesproken door vrouwen.

“Geniet ervan!”, is de meest gebruikte. “Geniet van je zwangerschap!”

Ik heb ’s avonds te weinig energie om te sporten. In plaats daarvan val ik om acht uur op de bank in slaap. Tijdens het avondeten hoop ik bij elke hap vurig dat alles netjes binnen blijft. Ik kan niet meer fatsoenlijk een drol uitpersen. Ik heb om zeven uur ’s ochtends zin in patat met frikadellen. Mijn buik ziet eruit alsof ik vier keer een zesgangenmenu heb verorberd; en voelt als een te ver opgepompte voetbal. Plassen doe ik tegenwoordig vóór het tandenpoetsen, en direct erna, en nog eens als ik vijf minuten in bed lig. ’s Nachts nog drie keer, als het meezit. Ik heb overal op mijn lijf kleine pukkeltjes, mijn huid is droger dan een gemiddelde woestijn, mijn haar is slap en futloos. In plaats van een lekker speciaalbiertje zit ik inmiddels aan de appelsap on the rocks. Ik moet lijdzaam toezien hoe lekkernijen als chorizo, parmaham en roquefort in alle monden behalve de mijne verdwijnen. Ik moet ineens handschoenen aan als ik mijn moestuintje bewerk, wat ik altijd vergeet, en als ik ze dan uiteindelijk tóch netjes heb aangetrokken, krijg ik ineens een pijnlijke steek in mijn zij – wat dan weer bandenpijn schijnt te heten, waarna ik het werk moet staken, zodat ik mijn tomaatjes een langzame dood heb zien sterven. Mijn kat springt onverschrokken op mijn tieten, maar realiseert zich niet dat die dingen aanvoelen als op scherp staande granaten. Van Aziatisch eten draait mijn maag om (wat heel handig is als je op vakantie in Indonesië bent).

Ik moet dus, kortom, genieten van mijn zwangerschap. Tamelijk bizar. Want waarván in vredesnaam??

“Het wordt vanzelf beter”, zeggen diezelfde vrouwen. Ik klamp me er maar aan vast.