Soms kan ik – nu al – terugverlangen naar het leven dat ik nu nog leid – dat zonder kinderen. Als ik op straat een oorverdovend krijsende peuter zie/hoor, dan voel ik naast de gebruikelijke irritatie, nu vooral doodsangst. Hoe moet dat nu als ik er straks ook zo één heb? (gaat heus niet gebeuren) Kan ik dat aan? (nee) Hoe ga ik reageren? (waarschijnlijk zelf janken)

Angst voel ik soms ook als ik aan het koken ben, een hobby van me. Ik vergeet namelijk wel eens wat. Spaghetti als ik spaghetti wil maken, bijvoorbeeld. En daar kom ik dan vaak achter op het moment dat het water kookt, de saus pruttelt en zo ongeveer klaar is en ik de laatste hand wil leggen aan de salade. Wat dan meestal gebeurt is ongeveer het volgende: hevig vloekend draai ik het gas lager, waarna ik op mijn fiets spring, na twee meter weer omdraai om mijn portemonnee van de tafel te graaien, door de winkel ren en met mijn pak spaghetti achteraan sluit in de lange rij (het is áltijd druk op dit soort momenten), terwijl ik hoop dat de katten niet het gehakt aan het oppeuzelen zijn. Ik sjees terug naar huis en als ik geluk heb, blijkt dan een ander essentieel ingrediënt tot mijn opluchting toch in de koelkast te liggen.

Nu is dit tafereel al enigszins vermoeiend als ik alleen ben. Maar hoe moet dat in vredesnaam als er straks een slapende baby in de wieg ligt? Moet ik dan in allerijl de kinderwagen uitvouwen, kind erin leggen (dat dan natuurlijk wakker wordt, de luier heeft ondergepoept en nu direct wil eten), naar de supermarkt lópen, die lompe wagen door de te smalle gangpaden manoeuvreren, een bekende tegenkomen die over mijn kind gaat hangen en “aaah, koetsjie koetsjie” gaat blèren, waarna ik uiteindelijk vergeet wat ik hier ook alweer kwam doen en ik straks een diepvriespizza in de oven ga stoppen?

Oh mèn…

“Je moet een lijstje maken”, is dan de meesterlijke tip die ik vaak krijg. Alsof de oplossing zo simpel is. Ik maak (bijna) altijd een lijstje. Maar die ligt meestal nog netjes op tafel als ik al bij de broodafdeling ben. Ook gebruikelijk is dat ik het briefje wel meeneem, denk “ik moet zo nog even zure room pakken, ga ik heus niet vergeten, maar eerst loop ik nog even langs de jus d’orange…” Waarna ik uren later voor de tweede keer in de rij sta met een bekertje zure room.

Oh, hoe moet dat toch straks? Of ben ik dat dan ook alweer vergeten?