“Nerveuze, angstige vrouwen produceren tijdens de bevalling adrenaline. Adrenaline remt de afgifte van oxytocine, het stofje dat de weeën stimuleert, waardoor de bevalling vertraagd wordt. Daarnaast remt adrenaline de afgifte van lichaamseigen morfines, endorfines, waardoor de bevalling pijnlijker wordt.”

Relaxen dus!

Tot een paar dagen geleden was ik dat, relaxed. Ik zag nauwelijks tegen de bevalling op; ik ging wel zien wat er zou gebeuren. Maar een badbevalling moest het in ieder geval gaan worden! Er zijn immers bewezen voordelen van je kind in water ter wereld brengen: het duurt over het algemeen minder lang en is minder pijnlijk, omdat het warme water je helpt ontspannen, en ook het bewegen gaat gemakkelijker. De kans op ellendige zaken als inscheuren en inknippen is beduidend kleiner. En voor baby’s is een waterbevalling minder traumatisch, want de overgang is minder groot. Gevolg: over het algemeen rustiger baby’s!

Ik heb er rekening mee gehouden dat het op een of andere manier niet lukt, in het water. Maar inmiddels ben ik zo’n 41 weken zwanger en met elke dag die wee-loos verstrijkt, komt het moment dichterbij dat ik dat bad, dat al een maand in huis is, niet eens kan probéren. En dat is het enige scenario waar ik even géén rekening mee had gehouden.

Als er niets in de huidige situatie verandert, lig ik over een week in het ziekenhuis. Niet in de veilige, vertrouwde omgeving van mijn eigen huis, maar in een tl-verlichte, steriele kamer. Dag ontspannend, warm water, hallo infusen, enge draadjes en witte jassen!

Ik ben er mentaal nog niet klaar voor om deze ommezwaai te maken. Ik weet ook dat er in een week nog “heel veel” kan gebeuren (helaas ook heel veel niet, zo heb ik inmiddels ervaren). Maar ik moet me er toch langzaam op gaan voorbereiden dat ik mijn kind niet op de wereld kan zetten zoals ik dat zelf graag wil.

De gedachten hierover beginnen door de verveling reusachtige proporties aan te nemen. Ik lig er ’s nachts wakker van, waardoor de tranen overdag wat losser zitten en het me überhaupt nauwelijks meer lukt ergens anders aan te denken. De ontspannenheid waarmee ik, ondanks mijn ongeduld, de laatste weken leefde (en waar ik ook zo fier op was), is volkomen verdwenen en heeft plaatsgemaakt voor en bijna obsessieve stress en angst. Precies wat ik níet moet hebben dus!

In verwachting zijn is geen hobby van me, en ik heb wel wat gezeurd, maar mijn zwangerschap is toch behoorlijk vlekkeloos verlopen. Mijn baby en ik zijn kerngezond, er zijn nooit complicaties geweest. Daarom is het zo zuur dat ik deze ‘perfecte’ negen maanden ‘uit het boekje’ wellicht niet op een ‘perfecte’ manier kan afsluiten.

“De kans is heel erg klein dat je wordt ingeleid”, sprak de verloskundige gisteren hoopvol. Heel erg lief, en misschien heeft ze gelijk. Maar diezelfde mevrouw riep twee weken geleden dat de kans “heel erg groot” is dat mijn baby binnen enkele dagen geboren zou worden.

Alle voortekenen zijn gunstig. Alles wat week moet zijn, is week. Alle proppen die ik moest verliezen, ben ik kwijt. Ik heb zelfs al een paar centimeter ontsluiting (“ik ben al twee”), er is al twee keer gestript, waarna ik de rest van de dag met hoopvolle buikkrampen op de bank lag en ik mijn baby vol vertrouwen toesprak dat het leven buiten mijn baarmoeder ook heus de moeite waard is. Maar er gebeurt he-le-maal niets! De krampen houden dan even plotseling op als ze begonnen zijn, en dan ben ik weer terug bij af.

Ik weet dat het niet goed is om een kindje te lang in de buik te laten zitten. Dus als het moet, dan moet het. Maar ik blijf toch, misschien tegen beter in, een beetje hopen dat ik het zélf kan doen. De knop in mijn hoofd kan en wil ik nog niet omzetten. Volhouden dus maar, en proberen genoeg geduld op te brengen te wachten tot mijn baby zich zelf aankondigt. Er kan immers “nog van alles” gebeuren…