Een blog. Degenen die hier iets vernieuwends van verwachten moet ik helaas teleurstellen. Ik heb geen semi-intelligente mening over bepaalde zaken; ik ben geen interessant persoon die een spannend leven leidt. Ik ben Josine, zij/haar, veertiger en woon in een middelgrote stad in Nederland, waar ik ben beland door mijn studie. Ik leef met een gegeneraliseerde angststoornis en een recidiverende depressie, maar ik ben meestal gewoon gelukkig en blij. Ik kook graag, heb een haat-liefdeverhouding met hardlopen en andere vormen van sporten, en ben veel bij mijn vrienden. Ik vind het leuk om bordspellen te spelen en een lekker biertje te drinken. Als ik in de schaduw loop terwijl aan de overkant de zon schijnt, steek ik de straat over. Muziek die – ten onrechte – het stempel ‘deprimerend’ opgedrukt krijgt, maakt mij gelukkig. Als ik geld heb, ga ik op reis. Ik heb een hekel aan mensen die op straat ineens stil gaan staan, en aan slangen. Dat is mijn leven. Buitengewoon gewoon. En soms gebeurt er wat.

Zoals een dochter krijgen.

Vijf jaar geleden werd Hannah geboren. Een lief, intelligent, serieus, wijs meisje. Ze schroomt niet om te veranderen in een draak als ze naar bed moet, maar ze is ook bijzonder empathisch, en haar aanpassingsvermogen is bewonderenswaardig. Sinds haar geboorte is ze geobsedeerd door letters, eten en het weer. Ze doet soms uitspraken als een oude oma, en heeft een geheugen als een olifant (en heeft er geen moeite mee om mij te confronteren met uitspraken die ik twee jaar geleden deed).

Omdat mijn beste vrienden geen kinderen hebben en ik dit deel van mijn leven niet écht met ze kan delen, merkte ik dat ik tijdens mijn zwangerschap de behoefte voelde mijn gedachten op papier te zetten. En toen ik na negen maanden dan niet meer zwanger was, besloot ik dit blog voort te zetten met mijn ervaringen als nieuwbakken mama. Inmiddels zijn Hannah’,s vader en ik uit elkaar en is er weer een nieuwe fase aangebroken, die van alleenstaande co-ouder.

Genoeg om over te schrijven, kortom. Maar aangezien ik meestal reusachtig veel inspiratie heb als ik op de wc zit, ’s nachts in bed lig, aan het hardlopen ben, of op andere onmogelijke tijdstippen, zou het zomaar kunnen gebeuren dat er geen regelmaat in de verhalen komt. Het zij zo.

Lees mijn verhalen vooral met een knipoog; zo zijn ze ook geschreven…