Stel je toch eens voor dat we bij elke vraag die we stellen direct geknuffeld worden. Sta je in de bouwmarkt: “Ik kan de afschroefdoppen niet vinden, kun je me die aanwijzen?” Waarna je onmiddellijk wordt vastgegrepen door zo’n 15-jarige. “Komt wel goed. We gaan er samen naar op zoek.” ’t Zal je gebeuren.

Het ís gebeurd.

Tijdens een van de laatste bezoekjes aan de verloskundige had ik een vraag. Gewoon een informatieve vraag over mijn buik die regelmatig hard wordt. Ik vroeg me af of het normaal was dat zoiets vaak gebeurde. Ik ben immers geen expert op dit gebied. Ik had er geen slapeloze nachten van gehad, ik was gewoon benieuwd.

De verloskundige pakte me stevig vast. “Ach, meisje toch”, verzuchtte ze troostend. “Als je ergens mee zit, dan moet je ons gewoon bellen hoor, daar zijn we voor.”

Ik knikte maar even, terwijl ik probeerde me uit haar greep los te maken.

Ze aaide me liefdevol over mijn rug. “Nou, gaat het weer een beetje? Meis toch… Hè?”

Het ging wel weer.

Wat moet ik met zo’n mens? Ik wil niet spontaan en zonder reden door een vreemde mevrouw geknuffeld worden als ik gewoon een vraag stel. Gewoon antwoord geven is voldoende. Maar dat zat er helaas niet in. De verloskundige was alweer druk met kwebbelen over vrouwendingen.