Onlangs werd ik door een ex-collega geconfronteerd met een uitspraak van mezelf (niet eens zelf bedacht, volgens mij) van een paar jaar geleden. Iets met “pas kinderen willen als mannen ze kunnen baren.” Het ging me destijds niet om de bevalling zelf – want ja, daar kom je wel weer overheen – maar om de kinderen. Ik wilde ze niet. Punt.

Dat ik geen moeder wilde worden, had – in tegenstelling tot wat vaak werd gedacht – niks te maken met een puberale dwarsheid. Al die mensen die steevast reageerden met een “ach, dat komt nog wel”… Gék werd ik ervan!

Diezelfde mensen hoeven zichzelf nu niet met een genoegzaam “zie je wel” op de borst te kloppen. Dat is te gemakkelijk. Als ik een jaar geleden niet heel bewust was gaan nadenken over deze kwestie, weet ik namelijk zeker dat er nu géén baby in mijn buik had gezeten. En toch ben ik nu zwanger. En dit kindje is meer dan gewenst. Er ís dus iets veranderd. Maar wát precies, daar ben ik nog niet helemaal over uit. Mijn eierstokken weigerden te gaan rammelen, mijn leeftijd vind ik zo onbelangrijk dat ik inmiddels vergeten ben hoe oud ik eigenlijk ben, en moedergevoelens heb ik nooit gehad.

Sterker, de meeste kinderen vind ik ronduit irritant. Ik vind ze vaak veel te druk en luidruchtig, ze lijken permanent Oost-Indisch doof en barsten zonder aanwijsbare reden uit in een oorverdovend gekrijs. Of ze staren je minutenlang expressieloos aan. Mijn steeds ongemakkelijker wordende pogingen een gekke bek te trekken, of gewoon te glimlachen, blijven onbeantwoord en hebben geen enkel resultaat.

Er zijn uiteraard uitzonderingen. De kinderen van vrienden zijn al een stuk beter te pruimen, en mijn neefje staat al bijna drie jaar eenzaam aan de top. Maar ook toen hij werd geboren en ik op slag verliefd was, veranderde er niks in mij. Dat je een baby schattig vindt, hoeft niet direct tot moedergevoelens te leiden. Vreselijk zijn dan ook die goedbedoelde opmerkingen als “staat je goed, hoor”. En, tegen mijn vriend: “Pas maar op, die wil nu ook!”

Hm.

Van druk van buitenaf is echter geen sprake geweest. Het was gewoon nooit een issue. Ik heb drie lange reizen gemaakt, ik houd van spontane ‘kom, we gaan uit eten’ acties, en als ik tot 11 uur in bed wil blijven liggen, dan blijf ik tot 11 uur in bed liggen. Met kinderen was ik gewoon niet bezig (nog steeds niet, eigenlijk). Maar ruim een jaar geleden bedacht ik dat ik niet op een dag wakker wilde worden en me afvragen waaróm ik eigenlijk geen kinderen heb.

Dus toen heb ik mezelf gedwongen erover na te denken. Dat viel niet mee. De dilemma’s kwamen eigenlijk altijd neer op de volgende vraag: zou het “je krijgt er heel veel voor terug” opwegen tegen het inleveren van veel vrijheden van nu? Het heeft me slapeloze nachten gekost, en de nee was groter dan de ja. Maar zonder direct sentimenteel te worden: ik vind een kind de ultieme verbintenis tussen twee mensen. En er zijn altijd wel duizend redenen te bedenken om iets níet te doen.

Een periode van als het lukt, hartstikke leuk, maar als het niet lukt, ook prima brak aan. Gewoon even kijken wat er komt.

Dus ja.

En nu zitten we eraan vast!

Over zo’n vier maanden is er een mini-J of mini-D op deze wereld! Druk en luidruchtig, permanent Oost-Indisch doof, oorverdovend krijsend en met expressieloos gestaar.