De enige vraag die eigenlijk – in mijn bijzijn althans – al maanden aan D., de vader van de ongeboren spruit, gesteld wordt is: “Heeft ze al last van moodswings? Nee? Oh, dat komt nog wel.”

Ik ben benieuwd. D. ook, vermoed ik.

Gezien mijn verleden van depressies en paniekaanvallen is het eigenlijk wel rustig aan het emotionele front. Natuurlijk ben ik bang. Ik ben ontzettend bang voor alles wat straks gaat komen. Is mijn kindje wel gezond? Ga ik de bevalling overleven? Word ik een goede moeder? Gaat onze relatie hieronder lijden? Willen mijn kinderloze vrienden mij straks nog wel zien? Worden de katten niet enorm jaloers? Doe ik te veel? Of juist te weinig? En al die andere belangrijke vragen: kan het kwaad als ik nu deze zak chips leeg eet? Wat als mijn kind op korfbal wil?

Ja. En soms wordt me dat even te veel. Dan wil ik onder de dekens kruipen en verdwijnen. Zo af en toe heb ik daar last van, dan kan ik alleen maar janken en heb ik het gevoel dat niemand me begrijpt. Maar dat is niets nieuws. Daar hoef ik niet zwanger voor te zijn. Ik heb al een flinke portie gehad, en D. daardoor ook. Daarbij vergeleken zijn zwangerschapsemoties een eitje. En juist omdát we samen al veel ellendige momenten hebben gehad, denk ik dat het allemaal wel goed zal komen. En dat is eigenlijk vrij uitzonderlijk, dat ik dat denk.

Toch ben ik de afgelopen maanden in rap tempo voor twee dingen allergisch geworden:

1. alles wat ‘handig’ is. Zelfs als iets handig ís. Maar als iemand tegen me zegt: “Goh, dat is handig”, dan ben ik alvast geneigd af te haken.
2. de uitspraak “tsja, dat hoort erbij, hè”

Ik wil niet als een klager door het leven gaan. En dus zeg ik meestal dat alles perfect gaat en ik nergens last van heb. Als ik per ongeluk toch aangeef dat mijn buik toch wel een beetje in de weg begint te zitten, of dat mijn rug nu wel erg pijnlijk wordt, of dat ik het jammer vind dat ik niet meer kan sporten, krijg ik altijd de volgende magische woorden te horen:

Tsja. Dat hoort erbij, hè.

Alsof het dan ineens leuk is om niet fatsoenlijk te kunnen eten zonder dat je maag omdraait. Alsof het dan ineens niet vervelend is dat een eenvoudige handeling als je schoenen aantrekken een onderneming van reusachtige proporties is geworden. Of dat nachtrust dan ineens niet meer zo belangrijk is (“wen er maar aan”). Waarom zijn er maar bar weinig mensen die zeggen: wat irritant, zeg!

Maar mensen zijn vreemde wezens. Vooral vrouwen die zelf een kind hebben gebaard, en dus beter zouden moeten weten. Maar het lijkt alsof die na de bevalling massaal last krijgen van postnatale zwangerschapsdementie. Ze zijn alle kwaaltjes spontaan vergeten, of hebben besloten te doen alsof ze die zijn vergeten.

Ik ben geen naïef meisje. Ik weet heus wel dat een buik over het algemeen groeit als je zwanger bent. Ik weet ook dat randzaken als misselijkheid, rugpijn en vermoeidheid logisch zijn als er van alles in je lichaam verandert. De weegschaal die inmiddels cijfers aangeeft die ik nooit eerder heb gezien. Allemaal prima. Maar ondertussen zit ik er wél mee. Normaal op de bank zitten of in bed liggen is er niet meer bij. Ik heb minstens vier keer per week een bloedneus. Ik begin door bekkenpijntjes steeds meer op een waggelende pinguïn te lijken. De wekelijkse spinningles heb ik op moeten geven en ingeruild voor het zwembad, waar ik als een nijlpaard door het water beweeg.

Ik heb er enorm veel moeite mee dat ik langzaam de controle over mijn lichaam verlies. Een “tsja, dat hoort erbij, hè” zorgt dan eerder voor een gevoel van eenzaamheid in plaats dat het me opbeurt.

Maar ja.

“Het leuke is, ik ben het alweer helemaal vergeten. En jij straks ook”, zei een vriendin laatst tegen me. En zo is het waarschijnlijk. Ik weet ook best dat het tijdelijk is. En dat ik straks, net als al die andere moeders, aan postnatale zwangerschapsdementie zal lijden. Ook dat hoort erbij.

Hè?