“We zijn zwanger.”

Bluueeegghh!

Allereerst: ík ben degene die schoenen niet meer fatsoenlijk aan krijgt. Ik ben degene die aan de biologische appelsap zit te lurken. Ik ben die dikke koe op de fiets. En ik ben ook de persoon die steeds vaker wordt aangesproken via mijn buik. Ik ben überhaupt de enige die dat gezemel over buiken, luiers, navelbandjes en andere wollige geouwehoer moet aanhoren. D. staat erbij en neemt een slok van zijn bier.

Op zulke momenten wou ik weleens dat ik een vent was.

Hij mag zijn zaadje afleveren en dan weer negen maanden wat anders gaan doen. Afgezien van het verschonen van de kattenbak blijft zijn rol tijdens de zwangerschap beperkt tot een absoluut minimum. Hij hangt er als een wormvormig aanhangsel bij. Er is iets mee, en hij is vast belangrijk, maar waarvoor hij precies dient, dat weet niemand meer exact. Hem wordt niks gevraagd (behalve of zijn vrouw, en daardoor ook hij, last heeft van zwangerschapshormonen), en zijn aanwezigheid bij de verloskundige wordt geaccepteerd, maar eigenlijk slechts gedoogd.

D. gaat altijd mee naar de verloskundige. Waarom weet ik eigenlijk niet zo goed, want die bezoekjes zijn doorgaans behoorlijk saai. Ik word op de weegschaal geconfronteerd met extra kilo’s, mijn bloeddruk wordt gemeten, ik krijg te horen hoe prachtig mijn buik is, er worden me “goede weken” gewenst, en dan kunnen we weer naar huis.

De verloskundige vindt het aanvankelijk geweldig dat D. er bij is. Maar hij mag erbij zitten, en dient verder zijn mond te houden. Het is zeker niet de bedoeling dat hij lastige vragen gaat stellen – doorgaans de favoriete bezigheid van D.

“Zeg, is de bloeddruk van de gemiddelde vrouw anders dan die van de gemiddelde man?”

Hij kon het niet laten.

De verloskundige keek alsof ze een haring en een muis de lambada zag dansen. Ze keek me kwaad aan. Wie was die gast? Maar D. wachtte nog steeds op antwoord.

Ik vond het steeds leuker worden.

“Ja”, stamelde ze. “Ja. Jaaaa… uhm…”

Dat is dus duidelijk niet de bedoeling, dat je als man een beetje vragen gaat stellen! Mond houden en “er zijn” voor je vrouw, dát is waar het op neerkomt als kerel.

Omdat mijn ouders al uit elkaar waren toen ik geboren werd, heb ik nooit geweten hoe het is om een vader in huis te hebben. Mede daarom vind ik het extra belangrijk dat mijn kind opgroeit met een mannelijk rolmodel. Ik weiger een sentimentele draak te worden, maar de andere kant van het verhaal is dat D. toevallig ook erg goed is in het “er zijn”-gedeelte. Hij hoort geduldig mijn steeds vaker voorkomende klaagzang aan over rug-, buik- en andere pijntjes; hij vertrouwt erop dat mijn gekakel ergens goed voor is. De babykamer is met zijn twee rechterhanden volledig zijn territorium. Als ik hongerig naar zijn bord kijk, dan geeft hij me nog wat van zijn eten, en hij liegt dat ik er nog altijd fantastisch uitzie.

Fijn, zo’n man. Zwangert op de juiste manier lekker mee.