Lieve H,

Jozijn!1 reactie

com.bitcare.spring.api.model.Photo-134-photo-01Sorry. Sorry dat ik tegen je geschreeuwd heb. Ik wilde het niet, maar er was iets in mij geknakt en ik liet me gaan. Terwijl jij in bed al snel in slaap viel, zat ik te huilen op de trap. Ik voelde me schuldig en slecht, en ik vroeg me af waarom ik niet gewoon rustig was gebleven toen jij een sterk staaltje ‘moeilijke leeftijd’ liet zien.

Ik ben geen modelmoeder. Dat wist ik al toen jij nog niet eens geboren was. Toen jij nog in mijn buik zat, was ik bang dat ik jou niet goed zou kunnen steunen, en soms ben ik daar nog steeds bang voor. Ik wil jou beschermen en je tegelijkertijd vrij laten zodat je kunt opgroeien tot een zelfverzekerde vrouw. En dat is moeilijk. Net zoals jij moet leren om te praten, samen te delen en jezelf aan te kleden, zo moet ik leren hoe het is om mama te zijn. Jij leert mij dat. Dat ik brood mee moet nemen naar de kinderboerderij, bijvoorbeeld, maar ook om jou niet meer te zien als een hulpeloos wezentje, maar als een klein meisje met echte gevoelens en emoties.

Wij lijken zoveel op elkaar. We laten ons allebei niet graag vertellen wat we moeten doen. Wij trekken liever ons eigen plan. Ik ben vaak streng voor mezelf, en soms ook voor de mensen om me heen. Neem dat alsjeblieft niet van me over. Je hoeft niet hard te zijn. Laat niemand je ooit anders wijsmaken. En ondanks onze strubbelingen, maak jij mij nog iedere dag blij. Je hebt vrachtwagenladingen vol met energie, en je weet heel goed wat je wel en niet wil. Dat vind ik soms lastig, maar het is een goede ontwikkeling. Houd dat vast!

Maar ik maak me niet zoveel zorgen om jou. Je bent een pienter meisje dat de hele wereld aan kan. Maak daar gebruik van. Trek de wereld in, leer door ervaring, maak fouten, bedenk oplossingen, reis. Zorg dat je je prettig voelt, en neem beslissingen waar je blij van wordt. Je bent grappig, sterk en nog veel meer. Je kunt alles worden wat je wilt (liefst geen horrortiener, majorettemeisje of psychopaat).

Vanaf nu gaan we vooruit kijken. Ik zal niet meer zo hard proberen een goede moeder te zijn, niet meer uit alle macht proberen te voldoen aan het beeld van die irritant perfecte mama. Die met een leuke baan, een mooie man, een opgeruimd huis en voldoende energie om met haar dochter lekker te gaan knutselen. Het gaat me toch niet lukken.

De band die wij hebben sinds jouw eerste schopje in mijn buik, hoop ik de rest van mijn leven te mogen voelen. We zullen fouten maken (en daar hopelijk van leren), er zal nog veel vaker wrijving tussen ons ontstaan. Er zullen momenten komen dat je me zal vervloeken. Je hart zal ooit gebroken worden, je vertrouwen beschaamd, en je zal ontdekken dat er een hoop eikels op deze aarde rondlopen. Maar je bent niet alleen. En het zal ook uiteindelijk allemaal wel weer goed komen.

Ik ben er trots op jouw mama te zijn. Je kunt altijd bij me terecht en op me vertrouwen. We zullen knuffelen en dan weer lachen. En ik zal proberen niet meer vergeten brood mee te nemen naar de kinderboerderij.

Veel liefs,

Mama

Moeilijk kijken

Jozijn!1 reactie

“Mama ging een beetje moeilijk kijken op de trap”, zei H. aan tafel.

Het kind was zojuist voor het eerst zelfstandig van de trap afgedaald, en mama was een klein beetje nerveus geweest. Die treden zijn immers behoorlijk krap en steil en H. heeft de bijzondere gewoonte die er vanaf het kruipen in is geslopen nog altijd niet losgelaten: ze móet iets in haar handen hebben. Het liefst zo veel mogelijk. Na enig overleg mochten deze ochtend de ezel met rode broek, een blauwe auto en pop Dudde deze bijzondere gebeurtenis van dichtbij meemaken. De leuning vasthouden zat er even niet in.

Daar gaat mama dus een beetje moeilijk van kijken. Gebeurt wel vaker. Als H. zonder enige aankondiging het zwembad in springt bijvoorbeeld, of wanneer ze van de bovenste tree van de ladder hetzelfde wil doen (wat doet dat kind überhaupt op de bovenste tree van een ladder?). Dat is moeilijk kijken als gevolg van ‘enige bezorgdheid’.

Soms ontstaat het moeilijk kijken door iets dat je zou kunnen omschrijven als ‘matige tot zeer ernstige irritatie’.

Ik snap bijvoorbeeld niet zo goed wat er zo leuk is aan je beker steeds een beetje dichterbij de rand van de tafel schuiven, waarna hij onvermijdelijk op de grond kiepert. En dat dan 347 keer achter elkaar. H. begrijpt niet dat ik het soms ook wel prettig vind om in mijn eentje op de wc te zitten.

H. is tot nu toe exact het meisje dat ik wenste: iemand die zich niet zomaar conformeert aan de gevestigde orde, een tikkie recalcitrant, ongelooflijk nieuws- en leergierig, toch ook wel lief, maar bovenal lekker eigenwijs. Hartstikke leuke mensen zijn dat.

Behalve tijdens het opvoeden.

Soms gaat het moeilijk kijken over in iets wat je ook wel ruzie zou kunnen noemen. Deze situatie komt voornamelijk voor wanneer er in de loop der tijd enig slaaptekort is ontstaan. Dan kunnen onze eigenwijze karakters wel eens botsen. Dan kijken we niet meer moeilijk, maar nors. Als het echt uit de hand dreigt te lopen, is D. er gelukkig nog altijd. “Dames!”, spreekt hij ons dan vermanend toe. Zou ik nu de verstandige volwassene moeten zijn, vraag ik me dan af.

Op zijn tijd kijken we moeilijk, H. en ik. Maar vaak is het een kwestie van even kietelen om de gemoederen weer te bedaren. “Mama ook weer lachen?”

Nou vooruit.

Tot ik haar weer uit de schutting moet plukken.

Daar zijn we weer!

Jozijn!7 reacties

Onderweg van Málaga naar Schiphol. Veel te bruine mensen met veel te witte tanden stopten hun spullen in de bagageruimte. Een echtpaar klaagde over de reisleiding. Die had ze verboden de hotelkamer te verlaten nadat hun zoontje door waterpokken was getroffen. “U bent een groot gevaar voor de andere gasten.” Hun vakantie was verpest. Ik was blij dat wij tijdens onze roadtrip door Andalusië geen enkele Nederlander waren tegengekomen. Een andere man in het vliegtuig vroeg me op welke bagageband de buggy straks te vinden zou zijn. “Geen idee”, zei ik. Aan buggy’s doen wij al enige tijd niet meer.

En toen ik er zo over nadacht: er zijn wel meer veranderingen geweest, het laatste half jaar. Mag ik door middel van een lijstje zien wat er in de tussentijd zoal is gebeurd? Dan kunnen we daarna weer doen alsof dit blog niet veel te lang op zijn gat heeft gelegen.

Peuterpubertijd: Exact op haar tweede verjaardag besloot ze dat alles anders zou worden. Vanaf dat moment was het “ik-ga-niet-meer-in-bad-geef-geen-kusjes-meer-ga-niet-meer-eten-ga-sowieso-irritant-doen-en-anders-dreig-ik-met-dramatisch-ter-aarde-storten-en-op-de-grond-liggen-krijsen-ook-al-is-dat-in-de-supermarkt”-gedrag. Inmiddels realiseert ze zich zelf ook wel hoe kinderachtig dat is, dus na zo’n aanval transformeert ze steeds sneller weer tot een lief kind dat doet alsof haar neus bloedt.

Eten & drinken: H’s favoriete hobby. Meestal wordt direct de huig opengezet om alles zo snel mogelijk naar binnen te schuiven: pannenkoeken, pasta, rijst, broccoli, bananen… “Niet proppen”, zegt ze dan zelf nog. Soms werkt ze brokken gorgonzola of een bak olijven naar binnen en zegt ze “lekker”. Dan weet je dat je als ouder goed bezig bent.

Zelfstandig spelen: H. kan zichzelf inmiddels prima langer dan 1.68 nanoseconde zelf vermaken. Vooral met het zichzelf voorlezen, alle pasjes uit portemonnees trekken, sleutelbossen verstoppen, swipen over alles, kranten stuk scheuren en met de loopfiets 600 rondjes om de tafel fietsen.

Uitspraken: Toen ze nog geen twee was, werd op het kinderdagverblijf gezegd dat H. de woordenschat van een driejarige heeft. Inmiddels komen prachtige volzinnen uit haar mond. “Ik heb gepoept. Warme poep.” En, in het zwembad: “Kom! Dan gaan we die bal afpakken.”

Zindelijkheid: Het schijnt vanzelf te komen, maar H. heeft geen haast. Na anderhalf jaar draaide mevrouw haar eerste drol op een potje, maar sindsdien heeft ze alle interesse in dat ding verloren. Gelukkig zijn we na een dramatische toestand in een heilige Thaise tempel nog maar een paar keer vergeten luiers mee te nemen.

Reizen: Thailand, Ardennen en Spanje. Aan treurige vakanties aan de Costa del Sol doen we nog steeds niet. We trekken ons eigen plan: slechts een vlucht, een huurauto of de lokale bus of trein. Oh, en een weekendje festival, Hamburg en Londen. Kindloos. Foei, mama!

Tweede kind: Het begon al in het ziekenhuis. Mijn kind was nog geen half uur oud. “Bij de volgende mag je gewoon thuis bevallen, hoor!” Maar dames en heren, we zijn inmiddels twee en een half jaar verder, en nee, er is nog geen enkele reden om aan te nemen dat er een broertje of zusje komt.

Toekomst: Ik zie de toekomst rooskleurig in. Het wordt allemaal steeds leuker. Een peuter hebben is zo gek nog niet. Oma, help! Komt het dan toch nog allemaal goed?

 

Blogje van H. (2) – Thailand

Jozijn!Een reactie plaatsen

img_2959Jaaa! Daar ben ik weer! Bruingekleurd terug uit Thailand! Wat een tof land!

Mijn ouders, met name mijn moeder, waren nogal zenuwachtig om 11 uur lang met mij in een vliegtuig te moeten zitten. Zou ik ook zijn. Na 24 seconden ben ik meestal wel weer klaar met op schoot zitten, dus dit kon wel eens leuk gaan worden. Maar ik had ineens een eigen stoel, en toen ze een matje voor me neerlegden, kon ik de verleiding niet weerstaan; ik heb zeven uur geslapen. Heerlijk. Toch wel.

In Bangkok kwam mijn droom direct uit: ik mocht zonder kinderzitje, zelfs zonder gordel, in de taxi. Wauw! Fantastisch! Kon ik mooi springen op de achterbank. Haha, mijn ouders vet zenuwachtig dat ik door de voorruit zou vliegen. Echt cool die taxi. Net als de tuktuks, de brommers, de auto’s, de bussen en de vrachtwagens. En de treinen en de vliegtuigen. Verder ben ik niet geobsedeerd door gemotoriseerd verkeer.

En dan die Thai. Sjongejonge, die werden helemaal gek zodra ze mij zagen. Wilden ze me ineens allemaal aanraken, in mijn arm knijpen en aan mijn blonde haren zitten enzo. Aangezien ik nogal van aandacht houd, vond ik het allemaal wel best. Behalve als ze me ongevraagd gingen optillen om aan hun familieleden te laten zien. Moest ik ook nog op de foto en een vredesteken maken. Ik bedoel, ik ken die mensen niet eens. Maar ik heb ze leren boksen en high fiven. En op commando zwaaide ik even naar ze. Vonden ze leuk.

In het begin hing ik een beetje hulpeloos in zo’n draagzak op de rug omdat mijn ouders bang waren dat ik voor een tuktuk zou springen. Alsof ik nu al levensmoe ben; ik ben nog niet eens twee! Dus die draagzak heb ik na een poosje geweigerd. Kon ik mooi zelf die tempels met al die gave Boepa-beelden (“Buddha”, zeiden papa en mama dan) bekijken.

Het was een toffe vakantie. Ik heb papa en mama flink uitgeput, maar volgens mij vonden zij het ook wel leuk. Mijn persoonlijke hoogtepunten waren de nachttrein (mama klaagde dat ik het hele bed bezet hield waardoor zij de hele nacht wakker moest blijven), de panda in de dierentuin waar ik met papa naar toe ben geweest, emmers water over mezelf gooien terwijl er een olifant naast me stond, de geel-blauwe vrachtwagen op het strand (totdat mijn ouders die ineens gingen weggeven aan een of ander Zweeds joch. Alsof die vrachtwagen niet mee kan in het vliegtuig!) en de vrouwen die er toch een beetje als mannen uitzagen, en de tuktuks. Had ik al verteld dat ze tuktuks hebben in Thailand?

21 maanden

Jozijn!1 reactie

dsc_3799121 maanden is de blik in jouw blauwe ogen, die alles willen ontdekken, de kleinste details zien. Een slak op een lantaarnpaal, de blaadjes in de bomen. Die ogen die zo graag willen leren.

21 maanden is mijn verbazing over je woordenschat, die zich elke dag razendsnel verder uitbreidt.

21 maanden zijn je unieke voeten, met zowel links als rechts twee teentjes die een beetje met elkaar vergroeid zijn.

21 maanden is jouw doorzettingsvermogen en je enthousiasme als je probeert te springen, ook al komt alleen je hak van de grond.

21 maanden is Nijntje, onderuitgezakt hangend op de bank.

21 maanden zijn je onverwachte kusjes en knuffels. En je warme wang tegen de mijne.

21 maanden is ’s avonds in een flauw licht naar je kijken als je ligt te slapen (en snel wegvluchten als je beweegt)

21 maanden is 10 minuten lang een houten tomaat doormidden snijden.

21 maanden is weten hoe je je “ik ben schattig-blik” kunt inzetten om je te redden uit vervelende situaties.

21 maanden is je verwondering over een langsdenderende trein, de wind in de bomen, een mier in de tuin, langs fladderende vlinders.

21 maanden is door de babyfoon luisteren naar je geklets met de ezel en giraffe vanuit je bed.

21 maanden is “oh jee!” als iets op de grond valt.

21 maanden is je ledikantje, kapot geknaagd door je eerste tandjes.

21 maanden is je ongeduld als iets niet direct lukt.

21 maanden is Hoppetee!

21 maanden is nog net geen twee.

Twee is doodeng.

Stop de tijd.

Blogje van H.

Jozijn!Een reactie plaatsen

DSC_3520Hoi! Ik ben dus Hannah. Ja, mijn moeder zit een beetje interessant te doen de hele tijd, door steeds alleen mijn eerste letter te gebruiken, maar ik heet dus gewoon Hannah. Ik ben nu één jaar en bijna acht maanden oud. Ik ben onwijs cool, sterk en grappig. Vind ik voornamelijk zelf. Mijn ouders zijn ook best oké, al hebben ze vaak geen idee waar ze mee bezig zijn. Ze doen in elk geval hun best.

Ik ben, net als alle andere baby’s op de wereld gezet met een voorgeprogrammeerde opdracht om mijn ouders uit te dagen, te treiteren en ze het bloed onder de nagels vandaan te halen. Soms lukt me dat prima. Dan stort ik dramatisch ter aarde om onbedaarlijk te gaan krijsen, alsof de wereld vergaat. Papa gaat dan vaak gewoon even wat anders doen, waardoor het effect een beetje weg is. Dan lig ik daar toch een beetje voor lul. Maar mama haat het. Haha! Die vindt dat echt bloedirritant.

Maar echt, ze zijn echt wel cool. ’s Ochtends maakt papa mij meestal wakker, behalve als ik naar het kinderdagverblijf ga. Dan komt mama als eerste mijn kamer in. Meestal ben ik allang wakker, en wil ik eigenlijk gewoon met mijn ezel en giraffe door het raam naar de bomen en de vogels kijken, maar zij moeten me dan zonodig op het aankleedkussen leggen. Serieus, ik háát het aankleedkussen. Het enige leuke is dat ik mama aan het stressen kan krijgen als ze al een beetje laat is voor haar werk. Vooral als ik dan mijn luier gigantisch heb ondergepoept. Beetje krijsen erbij. Lachen!

Mijn mama is een topkok, dat moet gezegd. En toegegeven, daar heb ik het maar mooi mee getroffen, want ik heb serieus altijd honger. Mama staat elke dag in de keuken een nieuwe maaltijd te bereiden. Dan ga ik haar wel altijd nog even op stang jagen, gewoon, omdat dat mijn taak is, te zorgen dat ze de zenuwen van me krijgt. Vindt ze niet leuk. Maar ik ga gewoon net zo lang door tot ze een filmpje van Nijntje aanzet. Haha, echt, ik krijg het altijd voor elkaar. Ongelogen.

Maar dat eten, mjammie. Ja, soms krijg ik iets ranzigs in mijn mond. Pitapinatie bijvoorbeeld (mama noemt het “spinazie”), of spruiten. Die vind ik echt niet te hachelen. Dan gaan ze er wel eens een bakje yoghurt bij pakken. Gaan ze die groenten erin dippen, en dan denken ze blijkbaar dat ik dat niet doorheb. En sommige dingen zijn eigenlijk superlekker.  Meloen bijvoorbeeld, maar dat is niet goed voor mijn imago, dus dat spuug ik gewoon uit. Zeg ik dat het heet is. Moet je hun gezichten eens zien, hilarisch!

Maar de volgende keer meer. Ik moet nog even mijn tekening op de bank af maken. Verrassing voor papa!

Verstandsverbijstering

Jozijn!Een reactie plaatsen

vliegenIn een vlaag van verstandsverbijstering hebben we een vlucht naar Bangkok geboekt. Hardop spreek ik mezelf al een paar weken bemoedigend toe: het is maar 11 uur vliegen. Wat is nu 11 uur op een mensenleven?

Toen H. 10 maanden oud was, zijn we naar Lanzarote geweest. Niet omdat dat eiland me zo geweldig leek, maar omdat ik per se wilde vliegen met een baby. Ik wilde weten hoe het zou zijn.

De heenweg ging nog wel. Ze stond vrolijk te dansen op het uitklaptafeltje, kroop door de gangpaden en flirtte met andere passagiers. Ze deed alles om een goede indruk achter te laten en sliep zelfs nog eventjes. Tevreden en trotse ouders waren wij. Zie je wel, dat vliegen met een baby valt reuze mee!

De terugreis was De Hel.

Tijdens het opstijgen viel ze tijdens haar flesje in slaap. Halleluja!  Maar na 20 minuten was het alweer gedaan met de pret. Ze wrikte zich los en wat volgde had ik in mijn ergste nachtmerries nog niet kunnen bevroeden. Eten werd uitgespuugd, flesjes uit handen geslagen, knuffels weggesmeten, rammelaars op de grond gegooid, zelfs het laatste redmiddel, de telefoon, werd niet geaccepteerd. Het kind had helemaal geen zin om op schoot te zitten. Of door het gangpad te kruipen. Of überhaupt normaal te doen. Wat ze wel deed was krijsen. Vier uur lang. Ik dacht dat mijn trommelvliezen het zouden begeven.

“Sorry”, stamelde ik nog tegen de man voor me. Maar ik voelde de haat in zijn ogen. Ik wilde verdwijnen, sterven, mijn kind uit het raam gooien. Mijn normaal zo lieve dochter was getransformeerd tot een krijsende machine.

Ik nam me voor nooit meer te gaan vliegen. Als je met kind het vliegtuig binnenstapt, sta je immers sowieso al met 2-0 achter.

Daarom dus nu die logische vlucht naar Thailand.

Met mijn zwangerschapsdementie is het nooit meer helemaal goedgekomen.

Today I choose me

Jozijn!3 reacties

i choose meIk was vorige week een paar dagen op een muziekfestival. Drie dagen ploeteren door de modder, bandjes kijken, niet douchen en veel bier drinken. Net zoals vroeger. Met D. en drie vrienden. Zonder H., en ik vond het heerlijk!

Achttien maanden geleden kwam mijn leven op zijn kop te staan. Ik stapte in een achtbaan, en die achtbaan stopte niet meer. Hij ging maar door, steeds in de hoogste versnelling. Soms dacht ik dat ik bij het eindpunt was, maar ik kon er niet uit. Ik zat vast en ik werd er gek van. Ik had geen puf meer om even de stad in te gaan, een biertje te drinken en ouderwets dronken te worden. Sporten was iets uit een ver verleden. Afspreken met vrienden kostte me te veel moeite. Mijn leven draaide volledig om H.

“Je krijgt er zoveel voor terug.” Het is ongeveer het grootste cliché  in de Wereld met Kinderen. En ja, het is waar. De komst van mijn dochter heeft mijn leven enorm verrijkt. Ik heb geleerd anders naar zaken te kijken, en nog steeds raak ik dagelijks ontroerd door haar onschuld en schoonheid.

Maar wat veel mensen niet leuk vinden om te horen: je moet ook een hoop opofferen. En sommige moeders gaat dat heel gemakkelijk af, die stellen hun leven volledig in op dat van hun kind. Maar ik kan dat niet. Ik moet soms even opladen. Alleen.

Ik heb een depressief verleden en ik wéét inmiddels: als ik mezelf uitput, wordt het een drama.  Daarom is nu een knop omgegaan. Ik doe dat niet meer. Ik weiger om zo te zijn. En dus ga ik nu soms de stad in om bier te drinken, en ga ik af en toe op mijn vrije dag er in mijn eentje op uit (eindelijk het Rijksmuseum gezien!). Acht maanden geleden ben ik gestart met een cursus Spaans, wat ik al zo lang wilde. Ik ben zelfs weer begonnen met hardlopen.

Toen ik met oud en nieuw een paar dagen naar Rome ging, ook zonder kind, werd door sommige mensen getracht mij een schuldgevoel aan te praten. “Het is haar eerste oud en nieuw. Dat moet je dan missen.” En: “Wat zielig dat ze dan drie dagen ergens moet logeren.”

Ik vind het niet zielig dat mijn dochter een paar dagen bij haar lieve oma of bij haar leuke tante logeert. En ik vind het ook niet zielig dat ze haar eerste jaarwisseling heerlijk slapend in bed heeft doorgebracht. Ik vind dat een kind leuke ouders verdient. En leuke ouders zijn niet per definitie mensen die hun leven volledig in dienst stellen van het kind. Ik ben bijvoorbeeld een veel leukere moeder als ik ook thuis in mijn eentje in een leeg huis naar de stilte kan luisteren. Of met vrienden met lekke laarzen in de blubber kan voetballen met een plastic bekertje.