“Mama ging een beetje moeilijk kijken op de trap”, zei H. aan tafel.

Het kind was zojuist voor het eerst zelfstandig van de trap afgedaald, en mama was een klein beetje nerveus geweest. Die treden zijn immers behoorlijk krap en steil en H. heeft de bijzondere gewoonte die er vanaf het kruipen in is geslopen nog altijd niet losgelaten: ze móet iets in haar handen hebben. Het liefst zo veel mogelijk. Na enig overleg mochten deze ochtend de ezel met rode broek, een blauwe auto en pop Dudde deze bijzondere gebeurtenis van dichtbij meemaken. De leuning vasthouden zat er even niet in.

Daar gaat mama dus een beetje moeilijk van kijken. Gebeurt wel vaker. Als H. zonder enige aankondiging het zwembad in springt bijvoorbeeld, of wanneer ze van de bovenste tree van de ladder hetzelfde wil doen (wat doet dat kind überhaupt op de bovenste tree van een ladder?). Dat is moeilijk kijken als gevolg van ‘enige bezorgdheid’.

Soms ontstaat het moeilijk kijken door iets dat je zou kunnen omschrijven als ‘matige tot zeer ernstige irritatie’.

Ik snap bijvoorbeeld niet zo goed wat er zo leuk is aan je beker steeds een beetje dichterbij de rand van de tafel schuiven, waarna hij onvermijdelijk op de grond kiepert. En dat dan 347 keer achter elkaar. H. begrijpt niet dat ik het soms ook wel prettig vind om in mijn eentje op de wc te zitten.

H. is tot nu toe exact het meisje dat ik wenste: iemand die zich niet zomaar conformeert aan de gevestigde orde, een tikkie recalcitrant, ongelooflijk nieuws- en leergierig, toch ook wel lief, maar bovenal lekker eigenwijs. Hartstikke leuke mensen zijn dat.

Behalve tijdens het opvoeden.

Soms gaat het moeilijk kijken over in iets wat je ook wel ruzie zou kunnen noemen. Deze situatie komt voornamelijk voor wanneer er in de loop der tijd enig slaaptekort is ontstaan. Dan kunnen onze eigenwijze karakters wel eens botsen. Dan kijken we niet meer moeilijk, maar nors. Als het echt uit de hand dreigt te lopen, is D. er gelukkig nog altijd. “Dames!”, spreekt hij ons dan vermanend toe. Zou ik nu de verstandige volwassene moeten zijn, vraag ik me dan af.

Op zijn tijd kijken we moeilijk, H. en ik. Maar vaak is het een kwestie van even kietelen om de gemoederen weer te bedaren. “Mama ook weer lachen?”

Nou vooruit.

Tot ik haar weer uit de schutting moet plukken.