Handig!

strollerIk ben tijdens mijn zwangerschap in rap tempo allergisch geworden voor alles dat “handig” is. En nu is mijn dochter bijna vier maanden oud, en jeetje mina, wat zijn er een hoop handige dingen in de wereld! Hydrofiele luiers, bijvoorbeeld. Ik had me altijd afgevraagd waar die dingen, waarvan ik er van het kraambureau liefst 13 moest aanschaffen, eigenlijk voor dienden. Inmiddels heb ik er nóg meer gekocht! Ons huis is een hydrofielwalhalla! Luiers, doekjes, washandjes – ze zijn overal. Nergens als je ze stante pede nodig hebt, maar overal. Ze werken overal voor: restjes melk wegvegen, als poetsdoek, handdoek, om kwijl op te vangen, mijn eigen wanhoopstranen mee weg te vegen.

Moedermelk, nog zoiets. Blijkt naast voeding ook te dienen als antibacterieel ontsmettingsmiddel. Heeft je baby een ontstoken oogje? Geen nood! Spuit er wat melk in, en de ontsteking verdwijnt als sneeuw voor de zon. Ook ontzettend handig dat je het voedsel voor je kind altijd paraat hebt. Gratis bovendien.

Pasgeboren baby’s blijken non-stop verkouden te zijn. Ze hoesten en niezen er vrolijk op los en snurken omdat hun neuzen vol snot zitten. Maar neus snuiten, ho maar. Gelukkig is daar het onwijs handige neuspompje! In knijpen, in neusgat duwen, loslaten en bam, dikke snottebellen stromen naar buiten. Baby vindt het vreselijk, maar wat een fantastisch ding!

Toegegeven, alleen een hippe bakfiets is burgerlijker. Maar een fietskar voor áchter de fiets is toch wel verdomde handig! Vooral als je geen rijbewijs hebt, zoals ik. Mijn dochter zit er als een oude van dagen in, lekker onder een dekentje, beetje slapen… En diezelfde kar kan ook prima dienst doen als vervoermiddel van oud glaswerk of vuilniszakken die naar de stortcontainer gebracht moeten worden.

’t Blijft gênant, met een luid brommend kolfapparaat in een klein hok op mijn werk zitten, maar die melkmachines zijn toch wel een prettige uitvinding. En als zo’n sessie onverhoopt eens niet zo goed verloopt (lees: altijd), dan is daar de immer handige neusspray! Als een ware verslaafde snuif je zo een dosis oxytocine naar binnen, en hoppa, de volgende voeding stroomt naar buiten. Werkt als een tiet!

In de categorie ‘Nog altijd niet handig’ is de kinderwagen. Deze zijn niet gemaakt voor, ja, voor míj eigenlijk. En voor winkels. Dat gemanoeuvreer door de te smalle paden van de supermarkt is best wel irritant. Bij de HEMA kan ik ineens slechts van één ingang gebruik maken. Ik moet bij de V&D met de lift (waar zit dat ding eigenlijk?) . Met kinderwagen word ik overigens wél anders behandeld op straat. Mensen gaan aan de kant, glimlachen zelfs! Toch nog een beetje handig…

Bizar

1362069093797559 “Dit is echt bizar!”

De eerste woorden die ik sprak nadat mijn dochter geboren was. Allemachtig. Kon ik nu echt niets beters verzinnen? In films biggelen de tranen altijd over de wangen van de kersverse moeder en komt er een prachtige zin uit, waarin de nieuwe spruit vol liefde wordt toegesproken. Mijn kind moet het doen met hoe bizar dit allemaal wel niet is.

Toch had ik geen betere woorden kunnen uitkiezen. Want bizar is het na zes weken nog altijd. Op sommige momenten zeg ik hardop tegen mezelf dat ik moeder ben, maar dat klinkt nog altijd even ongeloofwaardig als zeggen dat Geert Wilders moslims best oké vindt. Zelf voelt het maar vreemd, maar andere mensen vinden het blijkbaar doodnormaal om mij achter een kinderwagen te zien lopen. De eerste keer dat er een brief op de deurmat valt, gericht aan ‘de ouders van..’ is raarrr. Ons huis is inmiddels omgetoverd tot een hydrofiele doekenwalhalla, en de gesprekken tussen D. en mij beperken zich tegenwoordig tot “volgens mij heeft ze gepoept”, “waarom huilt ze nou?” en “leeft ze nog?”

Het is een vreemde tijd, die eerste weken met een baby. En ik had géén idee. Er zijn daarom toch een paar dingen waar ik stiekem even op moet terugkomen:

zwangerschapsverlof is een soort vakantie. Eindelijk naar het Rijksmuseum, met iedereen afspreken die ik al eeuwen niet heb gezien en lekker kneuterig taarten en koekjes bakken. De realiteit was dat ik de laatste maand van mijn zwangerschap voornamelijk chagrijnig op de bank heb gehangen met veel te veel vocht in mijn enkels, ik alle spelletjes op mijn telefoon tot vervelens toe heb gespeeld en ik heb gewacht, heel veel heb gewacht…

pasgeboren baby’s slapen zo’n 20 uur per dag. Dat zeggen ze dus. Ik zag mezelf al allerlei films en series bekijken en lekker kneuterig taarten en koekjes bakken. Of blogs schrijven. Maar niemand waarschuwt je dat je eigenlijk de hele dag borstvoeding aan het geven bent. En dat je niet eens een kopje thee kunt drinken omdat je baby haarfijn aanvoelt wanneer je je eerste slok wil nemen, en precies dán aandacht wil. En dat je er dus zes weken over doet om een eerste blog te schrijven.

slaapgebrek gaat me opbreken. Toegegeven, ik ben een leuker mens als ik ’s nachts lekker kan doorslapen. Maar ik blijk toch ineens prima te kunnen functioneren met 4 uur slaap. Meestal dan.

het verhaal over de bevalling houd ik voor me. Van deze was ik vrij zeker. Want ik snapte ze nooit, die vrouwen die maar niet uitgepraakt raken over ontsluitingsweeën en inscheuren en al die barre ellende. Zó irritant. Maar inmiddels heb ik de woorden ‘niet-vorderende uitdrijving’ (alsof het om The Exorcist gaat) al iets te vaak in de mond gehad. Het blijkt een soort therapie.

zwangerschapskilo’s kwijtraken is hel. Ik had verwacht nog wel even mijn zwangerschapskleding aan te moeten trekken, maar de werkelijkheid bleek een stuk positiever. Direct na de bevalling was ik al 7 kilo kwijt, en na vijf weken was er al 16 kilo af. Borstvoeding geven roels!