“Dit is echt bizar!”

De eerste woorden die ik sprak nadat mijn dochter geboren was. Allemachtig. Kon ik nu echt niets beters verzinnen? In films biggelen de tranen altijd over de wangen van de kersverse moeder en komt er een prachtige zin uit, waarin de nieuwe spruit vol liefde wordt toegesproken. Mijn kind moet het doen met hoe bizar dit allemaal wel niet is.

Toch had ik geen betere woorden kunnen uitkiezen. Want bizar is het na zes weken nog altijd. Op sommige momenten zeg ik hardop tegen mezelf dat ik moeder ben, maar dat klinkt nog altijd even ongeloofwaardig als zeggen dat Geert Wilders moslims best oké vindt. Zelf voelt het maar vreemd, maar andere mensen vinden het blijkbaar doodnormaal om mij achter een kinderwagen te zien lopen. De eerste keer dat er een brief op de deurmat valt, gericht aan ‘de ouders van..’ is raarrr. Ons huis is inmiddels omgetoverd tot een hydrofiele doekenwalhalla, en de gesprekken tussen D. en mij beperken zich tegenwoordig tot “volgens mij heeft ze gepoept”, “waarom huilt ze nou?” en “leeft ze nog?”

Het is een vreemde tijd, die eerste weken met een baby. En ik had géén idee. Er zijn daarom toch een paar dingen waar ik stiekem even op moet terugkomen:

– zwangerschapsverlof is een soort vakantie. Eindelijk naar het Rijksmuseum, met iedereen afspreken die ik al eeuwen niet heb gezien en lekker kneuterig taarten en koekjes bakken. De realiteit was dat ik de laatste maand van mijn zwangerschap voornamelijk chagrijnig op de bank heb gehangen met veel te veel vocht in mijn enkels, ik alle spelletjes op mijn telefoon tot vervelens toe heb gespeeld en ik heb gewacht, heel veel heb gewacht…

– pasgeboren baby’s slapen zo’n 20 uur per dag. Dat zeggen ze dus. Ik zag mezelf al allerlei films en series bekijken en lekker kneuterig taarten en koekjes bakken. Of blogs schrijven. Maar niemand waarschuwt je dat je eigenlijk de hele dag borstvoeding aan het geven bent. En dat je niet eens een kopje thee kunt drinken omdat je baby haarfijn aanvoelt wanneer je je eerste slok wil nemen, en precies dán aandacht wil. En dat je er dus zes weken over doet om een eerste blog te schrijven.

– slaapgebrek gaat me opbreken. Toegegeven, ik ben een leuker mens als ik ’s nachts lekker kan doorslapen. Maar ik blijk toch ineens prima te kunnen functioneren met 4 uur slaap. Meestal dan.

– het verhaal over de bevalling houd ik voor me. Van deze was ik vrij zeker. Want ik snapte ze nooit, die vrouwen die maar niet uitgepraakt raken over ontsluitingsweeën en inscheuren en al die barre ellende. Zó irritant. Maar inmiddels heb ik de woorden ‘niet-vorderende uitdrijving’ (alsof het om The Exorcist gaat) al iets te vaak in de mond gehad. Het blijkt een soort therapie.

– zwangerschapskilo’s kwijtraken is hel. Ik had verwacht nog wel even mijn zwangerschapskleding aan te moeten trekken, maar de werkelijkheid bleek een stuk positiever. Direct na de bevalling was ik al 7 kilo kwijt, en na vijf weken was er al 16 kilo af. Borstvoeding geven roels!