Drie jaar en één dag had het geduurd. Drie jaar en één dag gingen wij door het leven in de veronderstelling dat ons kind niet in die val zou stappen. Wij hadden een normale dochter, en hadden bewezen dat dat hele prinsessengedoe onzin was. Geen Frozen en K3-meuk. Gewoon niet aan blootstellen, was onze gedachte. Tot onlangs Elsa haar intrede deed in ons huishouden en er een abrupt einde kwam aan ons prinsesloze bestaan.

H. stond in de gang met haar jurk heen en weer te zwieren. “Ik ben Elsa”, zei ze trots. Ik liet prompt mijn handschoenen vallen en constateerde na een paar seconden dat mijn mond nog steeds openstond. “Ik ben Elsa”, herhaalde ze meisjesachtig.

Ik rende naar mijn telefoon om te googlen. Ja hoor, Frozen. Wat een ramp! Mijn stoere dochter, die thuis boeken leest over mollen op wiens hoofd gepoept wordt, met autootjes door de kamer scheurt, puzzels van dieren maakt, die buiten op muurtjes en in touwen klimt. Mijn dochter, wiens lievelingskleur weliswaar roze is, maar die nog nooit aan prinsessengeneuzel is blootgesteld. Diezelfde dochter identificeert zich ineens met een figuur uit Frozen.

Ik geef de andere kinderen op het kinderdagverblijf de schuld. Die hebben mijn kind geïndoctrineerd, weet ik. En nu is het hek van de dam. Ik, mama van de antiroze brigade, blijk een prinsessenmeisje te hebben gebaard. En wat is de volgende stap? Zuurstokroze prinsessenjurken? Ruches en glitters? Lakschoentjes en tiara’s? Ik heb geen idee hoe ik hier nu verder mee om moet gaan. Zijn hier zelfhulpboeken voor? Praatgroepen? Televisieprogramma’s? Help, mijn kind denkt dat ze een prinses is!

Maar we zullen dit overwinnen. Ook deze identiteitscrisis zal voorbij gaan. Let it gooo…