Het is dus Sinterklaas. Hij kwam zaterdag met de boot aan. Mijn mama vet zenuwachtig. “Oh jee, de boot gaat naar Engeland.” Oehoee… Snapt ze nou nog steeds niet dat het altijd goed komt? Ik heb haar maar even gerustgesteld. Toen ik ’s avonds naar bed ging, mocht ik mijn schoen zetten. Superleuk! Ik heb een brief geschreven, en een tekening gemaakt van Sinterklaas. Mama dacht dat het een pissebed was. Ik heb ook nog een wortel in mijn schoen gedaan. Waarom weet ik niet, maar papa zei dat dat leuk was. En toen moest ik dus liedjes zingen. Maar dat viel nog niet mee.
Vorig jaar heb ik dus helemaal niks meegekregen van dit hele feestgebeuren, want toen waren we op vakantie. Maar toen kende ik dus wel alle liedjes uit mijn hoofd, die heb ik toen op Kaapverdië de hele dag lopen zingen. Lachen. Ik dacht toen trouwens dat Sinterklaas een kabouter was, haha.
Maar nu ben ik dan weliswaar al bijna 4 jaar, maar die liedjes zijn toch behoorlijk weggezakt. Ik zing tegenwoordig liever zelfgeschreven liedjes. Maar goed, dat kan nu blijkbaar ineens niet meer. Dus even oefenen,maar daarna stond ie op repeat hoor. Zie ginds komt de stoomboot… Jaja, toen ik ‘m eenmaal doorhad, heb ik dat lied dus twee uur achter elkaar lopen zingen. Haha, mama zei dat ik wel kon ophouden.
Mooi niet dus.
Ik dacht dat ik misschien wel een letter van chocola zou krijgen, want dat had ik op de televisie gezien. Maar toen ik wakker werd, was er een mooi cadeau dat niet eens in mijn schoen paste. Het waren doktersspullen, want Sint weet dat ik later dokter wil worden. En een schaap. En Elsa. Ik wil alles wel worden, behalve een tijger en een monster.
Ik was er vet blij mee, en later wilde ik mijn schoenen aandoen, en toen zaten er ook nog pepernoten in. Ongelogen.
Sint was alleen wel vergeten het cadeau in Sinterklaaspapier te doen, maar het roze My Little Pony papier vond ik ook mooi. Kwam me trouwens wel bekend voor.
Ik vind het dus superleuk allemaal. Ik hoop nog wel dat ik een roze Elsa-telefoon krijg. De blauwe Elsa heet eigenlijk Frozen.
Oh, en ik denk dat Sinterklaas honger had, want hij had mijn wortel opgegeten.
Het is feest vandaag want ik ben jarig!
Sommige kinderen schijnen in een poep en een scheet zindelijk te zijn. Zomaar, van de ene op de andere dag. “Ja hoor, hij wilde gewoon geen luier meer om.” Of: “Ik heb een onderbroek van Frozen aangedaan en toen ging het helemaal vanzelf.” En: “Als ze er aan toe zijn, gaat het vanzelf.”
Krokodil was een beetje stout geweest. Hij ging ’s nachts ronddolen door een peuterkamer. Hij verstopte zich onder het bed en joeg Peuter de stuipen op het lijf.
Drie jaar en één dag had het geduurd. Drie jaar en één dag gingen wij door het leven in de veronderstelling dat ons kind niet in die val zou stappen. Wij hadden een normale dochter, en hadden bewezen dat dat hele prinsessengedoe onzin was. Geen Frozen en K3-meuk. Gewoon niet aan blootstellen, was onze gedachte. Tot onlangs Elsa haar intrede deed in ons huishouden en er een abrupt einde kwam aan ons prinsesloze bestaan.
Toen ik na 20 weken zwangerschap ontdekte dat er een meisje in mijn buik zat, brak het angstzweet me uit. Ik kreeg visioenen van een roze huis vol My Little Pony’s en Barbies, lakschoentjes en bling bling tasjes, maar ook van op internet rondzwervende naaktfoto’s en het moment waarop ze, 14 jaar, zou aankondigen dat ze in verwachting was van een puisterende puber uit haar klas.
Samen met de andere kleinkinderen legde H. een witte roos op de kist, voordat die in de grond verdween. “Oma ligt in de kist”, fluisterde ze, “en nu gaat ie een beetje dieperder.”
herinnering:
Een krijsend kind wiens woordenschat drastisch gereduceerd wordt tot slechts één woord (drie letters, beginnend met een ‘n’), iets met achter het behang en bloed onder je nagels. Ik weet inmiddels wel dat kinderen op de wereld zijn gezet met de opdracht hun ouders zoveel mogelijk te irriteren, maar toch zijn er ook toch nog wel wat redenen te bedenken waarom peuters wél de moeite waard zijn. Ik heb er tien bij elkaar weten te sprokkelen.
moederkoekjes.com 