Maandag begon een nieuwe fase waar ouders al eeuwen voor worden gewaarschuwd, want wie kinderen krijgt moet veel inleveren, maar je krijgt er ook veel voor terug: eigenwijze en bijdehante koters. Maandagochtend fietsten we naar school en zag ik een gezicht waarop een combinatie van lichte spanning, enthousiasme en nieuwsgierigheid af te lezen viel. Even later, op het schoolplein, liep ze hand in hand met haar vriendinnetje, buurmeisje en vanaf nu ook klasgenootje vrolijk huppelend het gebouw in. Ik lachte haar toe, probeerde haar nog een knuffel te geven en naar haar te zwaaien, maar ze zag me al niet meer. Er kon nog net een vlug kusje en een doei van af, en weg was ze.

Het schoolgebouw is sinds maart verboden terrein voor ouders, dus naar wat zich daar binnen afspeelt kan ik alleen gissen. Ik stelde me voor hoe ze even later, in haar nieuwe klas een verdieping hoger, op haar stoel in een kring van vreemde gezichten, observerend en aarzelend rondkeek, giechelend met haar vriendin, en ik realiseerde me ineens weer hoe klein ze toch nog was.

De kleuterschool was ze al ontgroeid, in alle opzichten. Bedeesd en braaf, en sociaal en slim. Nog maar anderhalf jaar geleden liep ze er voor eerst naar binnen, en ging ze weifelend op het stoeltje naast de juf zitten, haar knuffelkonijn stevig vasthoudend als een schild. Wij bleven van achter het raam nog een tijdje staan kijken, als stiekeme voyeurs, en zagen dat ze al snel de kring in keek, ontdooide en iets vertelde.

Ik had meer moeite met de verandering. Vooral het wachten op het schoolplein, wat nog het meest weg heeft van met een groep onbekenden in een lift staan, deed een groter beroep op me dan ik van tevoren had bedacht. De groepjesvorming, net als toen ik vroeger zelf op school zat, maar dan nu van de ouders. Timing werd ineens heel belangrijk. Het was zaak om niet te laat, maar vooral ook niet te vroeg te komen. En net als ik dacht dat ik gek werd van het gekrioel van andere ouders, was daar het moment dat de schooldeur open zwaaide en ze een voor een naar buiten kwamen gerend, die van mij met haar giraffenrugzak in haar hand, samen met tien tekeningen die ze zo snel mogelijk in mijn handen drukte. “Ik wil met iemand afspreken.”

Er kwam een krankzinnig schooljaar, waarin we haar eerst zes weken lieten spijbelen om te reizen en ze niet veel later een paar maanden niet naar school mócht vanwege corona. Van de juf kreeg ze werkjes uit groep 3, voor een beetje uitdaging, die ze met twee vingers in haar neus in recordtijd maakte. Boeken uit de bieb werden verslonden, ze schreef verhaaltjes over pratende gitaren die jammerlijk aan hun einde kwamen, rekenen was “echt een makkie”, haar vingers gleden wel een half uur over de globe, op zoek naar onontdekte landen. Ook de juf zag in dat ze bij de kleuters niet veel meer te zoeken had, en dus was er het vervroegde afscheid, want ze wordt in januari pas 6. Een middenbouwer. Het kleine grut vliegt uit. En ik vind het nog wel zo leuk, nu. Groot genoeg om mee te ouwehoeren en klein genoeg om mee te knuffelen. Het zal niet lang meer duren voor ze wordt geïndoctrineerd door de oudere  kinderen, die al 8 zijn, en ze nóg bijdehanter gaat worden dan ze al is. Ze heeft beloofd dat ze me altijd zal blijven knuffelen, dat wel.