Drie jaar geleden was H. 1 jaar en 4 maanden en gingen we naar Frankrijk, waar de zon toen wél scheen. Van vrienden leenden we een Mercedes camper uit de jaren zeventig en met veel herrie vertrokken we op vrijdagmiddag.

Bij Venray kwam er rook uit het dashboard en belden we een meneer van de ANWB. Die sleutelde een uur aan van alles, terwijl hij enthousiast bleef herhalen hoe blij hij werd van zulke oude wagens. Toen hij een elastiek aan het contact vast had gemaakt konden we weer verder.

Het was al bijna avond en achterin de camper kreeg de dochter honger.

We besloten de eerste nacht te overnachten op een Midden-Limburgse camping. Ik betaalde bij de receptie, en de slagboom ging omhoog.

De motor startte niet.

Er werd een tractor opgetrommeld. Die sleepte ons de camping op.

We gingen eten. En daarna nadenken over onze toekomst. We zouden in Limburg kunnen blijven. Maar in Limburg scheen de zon niet en bovendien was het koud. We wilden naar Frankrijk. Maar voorlopig zaten we met een camper uit de jaren zeventig die het niet deed.

De volgende dag kwam weer een kerel van de ANWB. Ook hij werd heel blij van knutselen met zo’n oude wagen. Hij wel. Een paar uur later verzekerde hij dat we het weer konden proberen. Maar helemaal zeker wist hij het niet.

Ik was het zat en we reden terug naar huis. Onderweg boekte ik op mijn telefoon een vlucht naar Mallorca. Daar scheen de zon ook.

Met veel herrie reden we weer de straat in, en buren kwamen naar buiten om ons uit te lachen.

Op zondagochtend haalden we op het vliegveld van Palma de Mallorca onze huurauto op en reden naar een camping waar we een ingerichte tent hadden gereserveerd.

Op de camping was geen tent, laat staan een ingerichte. Wel waren er heel veel mensen. Ze schreeuwden allemaal heel hard. Ondertussen werd door een Spanjaard mokkend een tent opgezet. Strandstoelkussens dienden als matras en dat was dat. De kookgelegenheid bleek een gore keuken zonder pannen en bestek, en zonder een aansteker of lucifers.

Drie uur later had ik toch twee borden pasta in elkaar geflanst en was ik officieel depressief.

Toen de dochter sliep, boekten we een appartement aan de kust, via Airbnb. We konden de volgende dag aan de andere kant van het eiland de sleutel ophalen.

Met de routebeschrijving en sleutel in de hand sjeesten we over het eiland. Het was  inmiddels dag 4 van onze vakantie, en begin van de avond arriveerden we bij het appartement. Omdat de dochter in de auto aan het slapen was, ging D. eerst even alleen naar binnen. Een kwartier later kwam hij terug.

“De sleutel past niet.”

Nadat ik ook nog tien minuten aan de deur had staan trekken, belden we de contactpersoon. Die had geen idee waar we het over hadden, maar zei wel dat het appartement tegenover de apotheek lag.

Ik keek naar de overkant. Daar was geen apotheek. Wel de zee.

“Oooh, jaa, ja”, zei de meneer aan de andere kant van de lijn, op een toon alsof hij met twee complete idioten te maken had. “Jaaa, jullie moeten naar een dorp vijf kilometer verderop. Dat is toch logisch? Ja, op de routebeschrijving staat dan wel een heel andere plaatsnaam, maar dit had je zelf natuurlijk ook wel kunnen bedenken.”

Ik had inmiddels een migraineaanval gekregen dus ik kon een kwartier later paracetamol kopen. Gelukkig was er een apotheek tegenover het appartement.

En toen konden we nog drie dagen vakantie vieren. Er kwam nog wel even iemand aanbellen om te vertellen dat we illegaal in het appartement verbleven.

Het was een mooie vakantie.