Iemand die zich afvroeg of er in Spanje wel luiers te koop zijn. Een ander, met een veel te serieus gezicht: “Wel jammer dat je vanaf nu gedwongen bent om vakantie in Nederland te vieren.” Ik bedankte haar voor haar medeleven. En ik bewonderde de ernst waarmee ze deze opmerking maakte. Stiekem moet ik altijd een beetje grinniken om dit soort uitspraken. Vanwege de intense stompzinnigheid en de tegelijk onvoorstelbare treurigheid die ervan afspat.

Ik heb vergelijkbare onzin meer gehoord de afgelopen maanden.

“Nu is het gedaan met de mooie reizen.”

Ik houd van reizen, meer dan wat dan ook. Ik word enorm gelukkig van nieuwe landen en haar inwoners en culturen ontdekken. Ik heb twee lange reizen door het fascinerende Afrika gemaakt en twee jaar geleden waren D. en ik een half jaar in Latijns-Amerika. Tussendoor doen tripjes naar Europese bestemmingen het altijd goed. Mijn ongeboren kind is reeds in België, Indonesië en Spanje geweest en wat mij betreft komen daar nog vele landen bij zodra hij/zij er fysiek ook bij is.

Maar daar schijnen veel mensen toch anders over te denken. Hoe vaak ik de afgelopen weken niet te horen heb gekregen dat deze hobby over drie maanden definitief, of in elk geval de komende achttien jaar, verleden tijd is.

Hoezo precies? Een kindje krijgen staat toch niet gelijk aan je zomers verplicht op een camping in Zuid-Frankrijk doorbrengen? Of aan een midweek in een verregend Roompot-park? Of aan achttien jaar eenzame opsluiting?

Hoezo zou ik niet met mijn zoon of dochter in een camper door Canada kunnen reizen? Of met een rugzak backpacken door Azië? Of een stuk fietsen in Duitsland? Wat is er mis met rondtrekken in Scandinavië?

Ik besef uiteraard dat reizen met een (klein) kind niet vanzelfsprekend is. Het scheelt al een hoop als je koter gezond is, en een beetje gemakkelijk in de omgang. En het zal het nodige geduld (doorgaans niet mijn sterkste eigenschap) en aanpassingsvermogen van me vragen. En nee, ik zal niet meer zo snel 16 uur in een gammele bus met dronken, qat etende chauffeur zonder rijbewijs gaan zitten. Maar verder zie ik niet in waarom ik, samen met mijn kind, de wereld niet verder zou kunnen ontdekken.

“Omdat je kind dat niet leuk vindt”, hoor ik dan weleens.

Op dat soort momenten moet ik altijd denken aan een 5-jarig jochie dat met zijn moeder vijf maanden door Afrika trok. We ontmoetten ze tijdens een legendarische boottocht over Lake Malawi, en zagen ze later nog enkele keren in een hostel. Het jongetje glunderde van oor tot oor, kreeg een stoel toegeschoven zodat ie beter bij de pooltafel kon, en leek de tijd van zijn leven te hebben. Ik vond het ongelooflijk stoer, een alleenstaande moeder met haar zoon, vijf maanden in donker Afrika. En ik heb meer voorbeelden gezien. In het zuiden van Patagonië maakten D. en ik kennis met een Frans stel dat met hun twee kinderen drie jaar lang in een camper een wereldreis maakte. ’s Ochtends wakker worden met dolfijnen en walvissen, diverse talen leren, daar kon geen school tegenop. Of Amerikanen die met hun kinderen vier maanden van China naar Maleisië gingen fietsen. Een flinke uitdaging. Maar deze mensen laten zien dat niets onmogelijk is!

Maar ter geruststelling van velen zijn D. en ik afgelopen week toch maar een weekje naar Valencia geweest. Voor de zekerheid. En heel gek, in de supermarkt lagen zelfs luiers!