Onderweg van Málaga naar Schiphol. Veel te bruine mensen met veel te witte tanden stopten hun spullen in de bagageruimte. Een echtpaar klaagde over de reisleiding. Die had ze verboden de hotelkamer te verlaten nadat hun zoontje door waterpokken was getroffen. “U bent een groot gevaar voor de andere gasten.” Hun vakantie was verpest. Ik was blij dat wij tijdens onze roadtrip door Andalusië geen enkele Nederlander waren tegengekomen. Een andere man in het vliegtuig vroeg me op welke bagageband de buggy straks te vinden zou zijn. “Geen idee”, zei ik. Aan buggy’s doen wij al enige tijd niet meer.

En toen ik er zo over nadacht: er zijn wel meer veranderingen geweest, het laatste half jaar. Mag ik door middel van een lijstje zien wat er in de tussentijd zoal is gebeurd? Dan kunnen we daarna weer doen alsof dit blog niet veel te lang op zijn gat heeft gelegen.

Peuterpubertijd: Exact op haar tweede verjaardag besloot ze dat alles anders zou worden. Vanaf dat moment was het “ik-ga-niet-meer-in-bad-geef-geen-kusjes-meer-ga-niet-meer-eten-ga-sowieso-irritant-doen-en-anders-dreig-ik-met-dramatisch-ter-aarde-storten-en-op-de-grond-liggen-krijsen-ook-al-is-dat-in-de-supermarkt”-gedrag. Inmiddels realiseert ze zich zelf ook wel hoe kinderachtig dat is, dus na zo’n aanval transformeert ze steeds sneller weer tot een lief kind dat doet alsof haar neus bloedt.

Eten & drinken: H’s favoriete hobby. Meestal wordt direct de huig opengezet om alles zo snel mogelijk naar binnen te schuiven: pannenkoeken, pasta, rijst, broccoli, bananen… “Niet proppen”, zegt ze dan zelf nog. Soms werkt ze brokken gorgonzola of een bak olijven naar binnen en zegt ze “lekker”. Dan weet je dat je als ouder goed bezig bent.

Zelfstandig spelen: H. kan zichzelf inmiddels prima langer dan 1.68 nanoseconde zelf vermaken. Vooral met het zichzelf voorlezen, alle pasjes uit portemonnees trekken, sleutelbossen verstoppen, swipen over alles, kranten stuk scheuren en met de loopfiets 600 rondjes om de tafel fietsen.

Uitspraken: Toen ze nog geen twee was, werd op het kinderdagverblijf gezegd dat H. de woordenschat van een driejarige heeft. Inmiddels komen prachtige volzinnen uit haar mond. “Ik heb gepoept. Warme poep.” En, in het zwembad: “Kom! Dan gaan we die bal afpakken.”

Zindelijkheid: Het schijnt vanzelf te komen, maar H. heeft geen haast. Na anderhalf jaar draaide mevrouw haar eerste drol op een potje, maar sindsdien heeft ze alle interesse in dat ding verloren. Gelukkig zijn we na een dramatische toestand in een heilige Thaise tempel nog maar een paar keer vergeten luiers mee te nemen.

Reizen: Thailand, Ardennen en Spanje. Aan treurige vakanties aan de Costa del Sol doen we nog steeds niet. We trekken ons eigen plan: slechts een vlucht, een huurauto of de lokale bus of trein. Oh, en een weekendje festival, Hamburg en Londen. Kindloos. Foei, mama!

Tweede kind: Het begon al in het ziekenhuis. Mijn kind was nog geen half uur oud. “Bij de volgende mag je gewoon thuis bevallen, hoor!” Maar dames en heren, we zijn inmiddels twee en een half jaar verder, en nee, er is nog geen enkele reden om aan te nemen dat er een broertje of zusje komt.

Toekomst: Ik zie de toekomst rooskleurig in. Het wordt allemaal steeds leuker. Een peuter hebben is zo gek nog niet. Oma, help! Komt het dan toch nog allemaal goed?