Na een turbulente start is het moederschap een stuk minder bizar geworden, en het begint na 16 maanden langzamerhand zelfs al een beetje te wennen. Duizend keer hetzelfde boekje lezen, de omver gegooide blokken weer opstapelen, of kopjes thee drinken – ik vind het stiekem gewoon hartstikke leuk! Maar er zijn wel eens momenten dat ik denk: neeeeee! Dit gebeurt niet! Ik droom. Dit kán niet mijn leven zijn!

Het begint al ’s ochtends. H. wordt wakker met een glimlach, tussen de stukken macaroni, champignons en paprika van gisteravond. Alsof er een voedselbom is ontploft. Heeft ze echt zóveel gegeten? Aan de andere kant heeft ook een explosie plaatsgevonden. Dochterlief weigert echter, zoals wel vaker, stil te liggen. Tijdens ons gevecht graai ik een paar keer mis, en met mijn handen onder de bruine drek lever ik haar af bij D. die onder de douche staat.

Dit kan niet mijn leven zijn.

Vlak voordat ik naar mijn werk vertrek krijg ik nog een lieve knuffel van mijn dochter. Denk ik. In werkelijkheid blijk ik wederom keihard te zijn gebruikt als zakdoek. Mevrouw heeft wéér haar neus afgeveegd aan mijn schouder, en ik ben er wéér ingetrapt. Als ik geluk heb, kom ik er op tijd achter. Meestal, echter, pas als ik op mijn werk mijn jas uittrek.

Dit kan niet mijn leven zijn.

In de trein dan. Oh, wat leuk. En wat een feest, op het balkon van de dubbeldekker. Honderd keer de trap op en af. Juij! Mijn rug is gebroken van mijn pogingen te voorkomen dat ze naar beneden dondert. Maar ik ben een coole moeder, dus ik doe alsof ik het leuk vind. Maar als we bijna op de eindbestemming zijn, moet ze toch echt even terug in de buggy. Maar dat is ongeveer een even grote uitdaging als in schone kleren op mijn werk verschijnen. Ik probeer haar wanhopig in de houdgreep te nemen en terug in de stoel te krijgen, terwijl ze luidkeels aan alle medepassagiers laat weten dat ze tegen haar wil in de buggy wordt gezet. Ik zet een nerveus lachje op, voel alle geïrriteerde blikken en bijbehorende gedachten (“wát een slecht opgevoed klotekind!”) mijn kant op gaan en wil het liefst door de grond zakken.

FML.

Weer thuis drentelt mevrouw in haar Eva-kostuum boven door de gang, vlak voordat ze in bad gaat. Ik kijk per ongeluk even de andere kant op, en H. gaat op haar hurken zitten. Voordat ik doorheb wat er aan de hand is, is het al te laat. Een nieuwe ramp heeft zich voltrokken. Ze klapt in haar handen en giert het uit. Ze heeft een dikke bolus gedraaid. Op de vloerbedekking. En oh, wat is ze trots.

Oké.

Dit is het dus. Mijn leven.