“Komt er ook nog een keer een léuke blog?”, vroeg een vriendin. Ik vroeg me af of er überhaupt nog een keer een blog zou komen, maar zij wilde graag een léuke blog. Voor het geval ze ooit per ongeluk misschien zelf een kind zou overwegen. Het is heus niet alleen maar kommer en kwel, maar het is nu eenmaal gemakkelijker om te schrijven over zaken die minder leuk zijn. Maar een baby hebben blijkt dus ook hartstikke leuk te zijn. Hoe dan, vraag je je misschien af. Nou, daar gaan we!

Mijn dochter is nu 15 weken oud, en leeft in een wereld die fantastisch moet zijn. Werkelijk alles is nieuw. De allereerste lentezon (en meteen de eerste drie keer factor 50 opgesmeerd krijgen door een overbezorgde moeder), de eerste keer een beker water over je hoofd gegooid krijgen, de eerste keer de oren van het hysterische groene ding aan de babygym in je mond stoppen, de eerste keer geluid produceren… Irritant trouwens, die zon, ik zie niks meer. Huh, wat was dat?! Komen daar weer die gekke dingen voorbij? Altijd als ik op mijn rug lig en mijn benen in de lucht gooi. Hoe noemt mama die? Voeten? Zijn die van mij? Geloof er niks van!

Mensen en voorwerpen kunnen zomaar ineens verdwijnen. Uit het oog is uit het hart. En het geheugen. Ik doe mijn handen voor mijn ogen. Was dat mijn moeder? Zou kunnen. Stond daar überhaupt iemand? Boeie! Ik ga mijn hand in mijn mond stoppen. Ik haal mijn handen weer weg. Hé, mama! Jij hier?! Hoi! Ik heb zoveel meegemaakt, moet je horen… En trouwens, nu je er toch bent, ik zou best wel wat lusten…

We willen onze kinderen graag van alles leren. Maar ik leer juist heel veel van mijn dochter, misschien nog wel meer dan andersom. Verdriet of pijn duurt maar even. Dan is het weer voorbij. Niet te lang blijven hangen in ellende, maar doorgaan. Geen stress. Alles komt goed. Van vermoeidheid alles bij elkaar krijsen, en dan als een blok in slaap vallen. Niet piekeren. Hooguit nog even de dag doornemen met de knuffelezel. Hoe fijn is dat? Je verhaal doen aan een knuffelezel met rode broek en dan lekker slapen.

Het moederschap – wat klinkt dat nog altijd ongelooflijk bizar – heeft me in elk geval sterker gemaakt. Oké, ik klungel nog steeds maar wat aan, maar tegelijkertijd voel ik me sterker en zelfverzekerder dan ooit. Als kinderloze mensen klagen over een slapeloze nacht, of over een of ander pijntje, dan denk ik: Boeie, ik heb een kind geworpen! Nu kan ik alles aan. Ook omdat je enorme armspieren krijgt van baby’s. Een boodschappentas van 10 kilo? Daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Met één hand, bam!

Ook doet een baby wonderen voor je humeur. Slecht geslapen door vier nachtelijke voedingen? Chagrijnig? Eén glimlach, en, echt waar, alles is vergeten. Wandelen met je baby is ook leuk. De wereld verandert als er een baby in de buurt is. Mensen worden vriendelijker, gaan voor je aan de kant, en help, op die chagrijnige koppen verschijnt soms zelfs een heuse glimlach!