Op dag 4 na de geboorte schijnen ze spontaan te komen: kraamtranen. Overal onbedaarlijk om moeten huilen, zonder dat je precies weet waarom. Of eigenlijk weet je dat wel. “Hoe ga ik dit in vredesnaam doen, een kind opvoeden?! Kan ik nog terug?” Dat soort. Op dag 4 dus. Bij mij was het in nacht 2 al zover. En van dag 10 tot 15. En nu, na acht weken, zit ik nog steeds wel eens jankend op de bank.

En dat terwijl ik toch vooral moet genieten. Net als tijdens de zwangerschap, toen moest ik ook genieten. Want een baby is leuk. Een baby is lief. Als er een baby is, is iedereen blij, papa en mama voorop. Dat hoort zo. De befaamde roze wolk. Maar die wolk is niet altijd roze. Maar dat vertelt niemand je van tevoren. En ik ben er niet trots op, maar sinds mijn dochter na twee weken ineens transformeerde van een modelkind naar een krijsende machine, weet ik het soms even niet meer. Dan verdwijnt de roze wolk en komt een sombere stemming als een zware onweersbui over me heen.

Soms houdt mijn hoofd dan zomaar opeens op met helder denken. Dan voel ik me een ontaarde moeder, die haar eigen kind niet begrijpt, en heb ik geen enkel idee wat ik moet doen. Er zijn dagen dat ik geen rust kan vinden, ook niet tijdens de spaarzame momenten dat mijn dochter wél slaapt, en ik slechts apathisch voor me uit kan staren. De negatieve gedachten (“mijn dochter is ernstig ziek, ze houdt nooit meer op met huilen, de moeder-dochterband is nu al verpest…”) bedekken dan langzaam al het andere, tot er niets anders meer over is dan diepe somberheid.

Ik ben niet postnataal depressief, maar soms word ik wel overvallen door een hevige vorm van baby blues. De eerste weken met mijn kind zijn immers niet verlopen zoals ik had gehoopt. Niet willen slapen. Huilen. Ziekenhuis. Echo. Inbakeren. Overstrekken. Nog meer huilen. Osteopaat. Oververmoeid. Wat doe ik verkeerd? Dóe ik iets verkeerd? Komt het door de zware bevalling? Consultatiebureau. Weer op Google zoeken, hopend dat hét antwoord er nu wél te vinden is.

Er is niets in de wereld waar mensen het meer over oneens zijn dan over de opvoeding van baby’s. Moet ik haar nu laten huilen, of oppakken en troosten? Een stukje gaan wandelen? Rust en regelmaat? Of juist niet? Tummytub of douche? Voeden of niet voeden? Een speen of geen speen? Gék word ik er soms van! En alle goedbedoelde adviezen ten spijt, ik voel me er alleen maar onzekerder door.

Ik heb nul ervaring met dit hele gedoe. Ik kan inmiddels nog net een luier verschonen en een badje op temperatuur krijgen. Het aantrekken van een rompertje is nog steeds een hopeloos geklungel. Na verloop van tijd herken je vanzelf de huiltjes van je baby. Zeggen ze. Maar ik heb vaak geen idee of ze last heeft van haar darmpjes, honger heeft of gewoon moe is; mijn dochter klinkt nog steeds als een balkende ezel, of een mekkerende geit die naar de slachtbank wordt geleid, verbolgen door al het onrecht dat haar wordt aangedaan. De vraag waarom mijn baby huilt is verworden tot een Grote Levensvraag. Je hebt zo je vermoedens, maar bewijzen kun je het niet.

Mijn baby is het meest ingewikkelde apparaat dat ik ooit in handen heb gehad. En er zit geen gebruiksaanwijzing bij. Ik mag het allemaal zelf uitzoeken. Ik doe daarom maar wat. Net als alle andere moeders. En als ze dan uit het niets een prachtige glimlach tevoorschijn tovert, is alles even vergeten. Maar zij die zeggen dat het leven met een pasgeboren baby altijd fantastisch en leuk is, moeten hun zegeningen tellen. En zij die roepen dat ze het allemaal wel weten, liegen. Of zijn gewoon vet irritant!